Column Ernst de Jong: Buba en Sinterklaasstress

Ernst de Jong is een 56-jarige geboren Amsterdammer die sinds 2006 in Nieuw Oosteinde woont. Hij werkte 28 jaar als handelaar in grondstoffen, maar timmert dit jaar als zelfstandig ondernemer aan de weg. Naast diverse opdrachten als Consultant en Interim Manager, verkoopt hij bestaand hout, uit Rusland in de Benelux. Dit hout wordt weer gebruikt in het interieur of er worden weer meubels van gemaakt. Schrijven vindt hij leuk, vandaar dat hij zich aansloot bij de redactie van Radio Aalsmeer en nu ook als columnist. Iedere twee weken verschijnt er een pennenvrucht van zijn hand. Vandaag column nummer 16: ‘Buba en Sinterklaasstress’ .

De vrijheid die je hebt als columnist om zelf te bepalen waarover je deze week gaat schrijven is natuurlijk een luxe. Ik zit hier aan mijn bureau met het voornemen om het met jullie te hebben over Buba. Buba is de veelbesproken olifant die van de week, op verzoek van de Tweede kamer, een verblijfsvergunning heeft gekregen van onze minister Carola Schouten. Je leest het goed. De Tweede kamer, die maandelijks een slordige 2 miljoen euro enkel aan salaris kost, heeft een debat gevoerd over een 30 jaar oude olifant met de naam Buba. Natuurlijk is het welzijn van zo’n machtig beest belangrijk. Als ik deze olifant zie met z’n twee ‘mislukte’ vullingen bovenop z’n slagtanden, dan heb ik ook met hem te doen. Maar had zijn laatste verblijfplaats als pensionado niet beter op ambtelijk niveau geregeld kunnen worden? En had in plaats daarvan bijvoorbeeld de brandbrief van onze wethouder Bart Kabout inzake de groei en overlast van Schiphol niet op de agenda geplaatst kunnen worden? Wellicht is het voor mij iets te hoog gegrepen om het gevoelige politieke wereldprobleem over de oude dag verblijfplaats van Buba met jullie door te nemen, dus zal ik mij deze week beperken tot een jaarlijks terugkerend huiselijk tafereel.

Waar we normaal gesproken op de zaterdagmiddag gezellig met z’n allen aan tafel zitten en aan elkaar vertellen wat we allemaal hebben meegemaakt, is de sfeer vandaag totaal anders. Een mengeling van opwinding en stress voeren de boventoon. Wanneer ik naar boven loop om iets te pakken, worden er gehaast deuren dichtgegooid en wordt er geroepen dat ik vooral niet binnen mag komen. Zonder twijfel herken je deze Sinterklaasstress onmiddellijk.  Want hoewel het heerlijk avondje over enkele uren is gekomen, tot die tijd moet er nog de laatste hand gelegd worden aan een surprise of zit er iemand in een totale ‘writer’s block’ terwijl er niet eens 3 regels op papier staan van het gedicht dat toch minimaal een A4tje moet vullen. En dan heb je ook nog eens een ijsberende dochter die oprecht hoopt dat het cadeautje dat ze online heeft besteld, toch echt voor 7 uur wordt afgeleverd, anders wordt er iemand zwaar teleurgesteld. Opmerkingen als: “Je weet toch al een jaar van te voren wanneer we Sinterklaas vieren, dus waarom alles op het laatste moment regelen?”, laat ik nu maar even achterwege omdat dit niet het juiste moment is, laat staan sfeer verhogend.

Rond half 7 gaan we aan tafel om eerst een hapje te eten. Het is vermakelijk om te zien dat er nog steeds een paar gezinsleden opgewonden en met rode wangen aan tafel zitten, omdat ze nog steeds niet helemaal klaar zijn. Godzijdank belt er nog wel een koerier aan om een pakje af te geven. De afspraak is simpel. Na het eten, zodra de koffie is gezet, gaat “het heerlijk avondje” dan toch echt beginnen. Bij ons is dit betrekkelijk eenvoudig. Wij trekken, op de dag dat de Sint in Nederland aankomt, lootjes. Je moet voor diegene die je hebt getrokken een cadeautje kopen, een surprise maken en een gedichtje schrijven. Als ouder nemen wij de vrijheid om de zak nog wat extra te vullen met wat kleinigheden, zoals bijvoorbeeld een chocoladeletter. Meer is het niet, maar ook dit jaar is het weer hilarisch. De surprises zijn schitterend gelukt en de gedichtjes waren van een literaire schoonheid waarin menigeen weer lekker op de hak werd genomen. Wat een gezelligheid en wat is het toch een leuke traditie die onze kinderen, hoewel ze geen tieners meer zijn, toch zo belangrijk vinden dat wij deze traditie graag in ere houden.

De kop van de decembermaand is er af. Het eerste feest is gevierd en we maken ons nu op voor de Kerst en de jaarwisseling. Maar voordat ik daarover iets ga schrijven, komt er een heel lief schattig olifantje, genaamd Buba, aangelopen en die blaast dit verhaaltje uit…

Ernst de Jong

Foto: Pixabay

Gepubliceerd: 6 december 2020